Eclipse Spoiler!

[Rosalie (:]

Bu başlıkta Eclipse kitabındaki geçen diyalogları,bölümleri vs yazıcağız.
Dikkat! Spoiler İçeriyor!!

Yorum Yapmak Kesinlikle Yasaktır...!!!!!
Sadece beğendiğiniz ve paylaşmak istediğiniz favori diyalogları yazın..

Ozaman ilk ben yazıyım.Sizinde paylaşımlarınızı bekliyorum



Edward'ın Bella'ya annesinin yüzüğünü gösterdiği sahne..



Bella sonunda Edward'la evlenmeyi kabul etmiştir...

"Sanırım yüzüğünü şimdi istemezsin."
Konuşabilmek için yutkunmak zorunda kaldım. "Doğru tahmin."
Yüz ifademe güldü. "Sorun değil. Yeterince kısa zaman içinde onu parmağına takacağım."
Ona öfkeyle baktım. "Şimdiden bir tane varmış gibi konuşuyorsun."
"Var" dedi utanmadan. "İlk zayıflık belirtisinde sana zorla taktırılmak üzere hazır bekliyor."
"İnanılmazsın."
"Görmek ister misin?" diye sordu. Berrak, sarı yakut gözleri birdenbire heyecanla parıldamaya başlamıştı.
"Hayır!" Refleks olarak neredeyse bağırmıştım. Bundan anında pişman oldum. Yüzü çok hafifçe asıldı. "Eğer bana gerçekten göstermek istemiyorsan." diye düzelttim. Mantıksız dehşetimi göstermemek için dişlerimi gıcırdattım.
"Sorun yok." dedi ve omuzlarını silkti. "Bekleyebilir."
İç çektim. "Göster şu lanet olası yüzüğü Edward."
Kafasını salladı. "Hayır."
Yüz ifadesini uzun bir dakika boyunca inceledim.
"Lütfen?" diye sordum sessizce, yeni keşfedilmiş silahımı deneyerek. Yüzüne parmak uçlarımla hafifçe dokundum. "Lütfen, görebilir miyim?"
Gözleri kısıldı. "Sen tanıştığım en tehlikeli yaratıksın." diye mırıldandı; ama bilinçsiz bir hevesle kalktı ve yatağın yanındaki küçük komidinin yanında diz çöktü. Anında, bir kolu omzumda, bir elinde küçük, siyah bir kutuyla yanımdaydı. Onu sağ dizimin üzerine koydu.
"Bak o zaman." dedi aksi bir sesle.
Hiçbir kusuru olmayan siyah kutuyu almak, olması gerektiğinden daha zordu; ama tekrar duygularını incitmek istemiyordum, o yüzden ellerimin titremesini önlemeye çalıştım. Siyah saten yüzey pürüzsüzdü. Tereddüt ederek parmaklarımı üzerinde gezdirdim.
"Çok para harcamadın değil mi? Harcadıysan yalan söyle."
"Hiçbir şey harcamadım." diyerek güvence verdi. "Sadece bakşa bir aile yadigarı. Bu babamın anneme verdiği yüzük."
"Ah." Hayret sesimde açıktı. Kapağı parmaklarımın arasına aldım; ama açmadım.
"Sanırım biraz modası geçmiş." Ses tonu şakacı bir şekilde özür diliyor gibiydi. "Eski moda, tıpkı benim gibi. İstersen sana daha modern bir şey alabilirim. Tiffany'den mesela?"
"Ben eski moda şeyleri seviyorum." diye mırıldandım tereddütle kapağı kaldırırken.
Elizabeth Masen'ın, siyah satenin içine yerleştirilmiş yüzüğü loş ışıkta parıldadı. Üstü uzun ovaldi, göz alan yuvarlak taşlarla yapılmıştı. Halka altındı - narin ve ince. Altın, pırlantaların etrafında nazik bir ağ oluşturmuştu. Daha önce hiç böyle bir şey görmemiştim.
Düşünmeden yanardöner taşları okşadım.
"Çok güzel." diye mırıldandım kendi kendime, şaşırarak.
"Beğendin mi?"
"Güzel." İlgilenmiyor numarası yaparak omuzlarımı silktim, "Niye beğenmeyeyim?"
Güldü. "Uyuyor mu bakalım."
Sağ elim yumruk haline geldi.
"Bella," dedi iç çekerek. "Yüzüğü parmağına lehimlemeyeceğim. Sadece, dene ki boyutunun ayarlanıp ayarlanmaması gerektiğini görebileyim. Ondan sonra anında çıkartabilirsin."
"İyi." diye homurdandım.
Yüzüğe doğru uzandım; ama uzun parmakları beni yakaladı. Sağ elimi kendi eline aldı ve yüzüğü parmağıma kaydırdı. Elimi bıraktı ve ikimiz de tenimin üzerinde parıldayan ovali inceledik. Orada olması korktuğum kadar kötü değildi.
"Kusursuz bir uyum." dedi kayıtsızca. "Bu güzel -beni kuyumcuya gitmekten kurtarıyor."
Sesinin sıradan tonunun altında yanan güçlü duyguyu hissedebiliyordum ve yüzüne bakmak için kafamı kaldırdım. Orada, gözlerinde de vardı, ifadesinin dikkatli soğukkanlılığına rağmen görünüyordu.
"Bunu sevdin değil mi?" diye sordum şüpheyle, sağ elimi kırmamış olmamamın ne kadar kötü olduğunu düşünüp parmaklarımı oynatarak.
Omuzlarını silkti. "Tabii." dedi hala sıradan şekilde. "Üzerinde çok güzel durdu."
Yüzeyin hemen altında alev alev yanan duyguyu çözmeye çalışarak gözlerine baktım. O da bana baktı ve yalandan kayıtsızlığı aniden kayboldu. Yüzü parıldıyordu - melek yüzü neşe ve zaferle ışıl ışıldı. O kadar muhteşemdi ki, nefesimi kesti.
Daha nefes alamadan, beni öpmeye başlamıştı, dudakları çok sevinçliydi. Kulağıma fısıldamak için ağzını hareket ettirdiğinde başım dönüyordu - ama onun soluk alıp verişi de tıpkı benimki gibi düzensizdi.
"Evet, sevdim. Hiçbir fikrin yok."
Zorlukla soluyarak güldüm. "Sana inanıyorum."
"Bir şey yapmamın sakıncası var mı?" diye mırıldandı kollarını gerginleştirerek.
"Ne istersen."
Ama beni bıraktı ve uzaklaştı.
"Bunun dışında her şey." diye şikayet ettim.
Beni duymazdan gelip elimi tuttu ve beni de yataktan kaldırdı. Elleri omuzlarımda, önümde durdu. Yüzü ciddiydi.
"Şimdi, bunu doğru yapmak istiyorum. Lütfen, lütfen bunu çoktan kabul ettiğini aklında tut ve bunu benim için mahvetme."
"Ah, hayır." dedim, önümde diz çöktüğünde, yine güçlükle soluyarak.
"Kibar ol." diye mırıldandı.
Derin bir nefes aldım.
"Isabella Swan?" İnanılmaz derecede uzun kirpiklerinden bana baktı, altın gözleri yumuşaktı; ama bir şekilde hala yanıyordu. "Seni sonsuza kadar sevmeye söz veriyorum -sonsuzluğun her günü. Benimle evlenir misin?"
Söylemek istediğim çok şey vardı. Bazıları hiç kibar değildi ve diğerleri, muhtemelen onun benim sahip olduğumu düşündüğü kapasitenin üstünde, iğrendirici derecede vıcık vıcık ve romantikti. İki şekilde de kendimi utandırmak yerine, fısıldadım, "Evet."
"Teşekkür ederim." dedi yalın biçimde. Sol elimi aldı ve artık benim olan yüzükten önce her parmak ucumu öptü.

[Seher_Ashley]

güzel teşekkürler